Pseudodiagnose

Rosenhan (1973) deed een inmiddels beroemd onderzoek naar het classificeren van psychiatrische diagnoses in Amerikaanse ziekenhuizen en schreef

hierover het artikel ‘On being sane in insane places’. Hij wilde onderzoeken

in hoeverre professionals in staat zijn om een gezonde persoon te onderscheiden van een persoon met een psychiatrische aandoening. Hij stuurde daarom

acht pseudopatiënten naar twaalf psychiatrische instellingen, verspreid over

het hele land. De groep patiënten bestond uit psychologen, psychiaters, een schilder en een huisvrouw, onder wie hijzelf en Seligman, grondlegger van de

positieve psychologie. Voor het onderzoek vermeldden zij hun naam en

beroep, en hun eigen jeugdherinneringen en levenservaringen. Bij de intake-

procedure rapporteerden alle pseudopatiënten volgens afspraak dezelfde

symptomen, namelijk het horen van stemmen met een bepaalde inhoud.

Meteen na klinische opname stopten ze met het uiten van hun klachten.

Alle patiënten werden schizofreen werden verklaard en hoewel niemand de

symptomen na opname nog uitte, bleef de diagnose in het dossier staan.

Alle – normale – opmerkingen die zij maakten werden door hun behandelaars in het licht van hun vermeende schizofrenie geïnterpreteerd.

Omdat de resultaten van het onderzoek met veel ongeloof en kritiek werden

onthaald, stelde Rosenhan voor het experiment om te draaien: het personeel

van psychiatrische instellingen werd geïnformeerd dat er in de volgende drie

maanden een aantal pseudopatiënten opgenomen zouden worden. Aan ieder

personeelslid werd gevraagd bij elke nieuwe opname te beoordelen of het een

echte of een pseudopatiënt betrof. Van de 193 nieuwe opnames werden er 41

als gezond geanalyseerd. Rosenhan had echter niemand gestuurd.

Uit dit onderzoek bleek dat het erg lastig kan zijn om een adequate diagnose te stellen.