Watzlawick et al. (1974) noemen drie manieren waarop de cliënt verkeerd met zijn problemen kan omgaan.
• Er is actie nodig, maar de cliënt doet niets (ontkennen van het probleem).
• Er wordt wel actie ondernomen, maar dat zou nu juist niet of minder moeten gebeuren (de cliënt gaat zo rigoureus op dieet dat hij het onmogelijk kan volhouden).
• Er wordt actie ondernomen op het verkeerde logische niveau (de ‘wees-spontaanparadox’). Een voorbeeld van het laatste is dat de cliënt de ander opdraagt zich ‘spontaan’ te gedragen. Dat is voor de ander een onmogelijke opgave, want als hij gehoorzaamt, is hij dus niet meer spontaan. Een voorbeeld van de ‘wees-spontaanparadox’ is de volgende. Mevrouw ziet dat de buurman elke vrijdag een bosje bloemen meeneemt voor zijn vrouw als hij thuiskomt van zijn werk. Zij maakt haar eigen man hierop opmerkzaam en zegt dat zij dat ook wel zou willen. Als haar man de vrijdag daarop inderdaad met een bloemetje thuiskomt en dit aan haar overhandigt, is mevrouw boos. ‘Zo wil ik je bloemen niet Ik wil alleen een bloemetje als je het zelf (spontaan) bedenkt!’
Comentarios