Dit verhaal gaat over Sternin, die in de jaren negentig voor Safe the Children werkte. De regering van Vietnam had deze organisatie gevraagd te helpen bij het aanpakken van de ondervoeding van kinderen. Toen Sternin met zijn gezin in Vietnam aankwam werd hij niet erg hartelijk ontvangen: hij kreeg slechts zes maanden de tijd om iets te doen, en er was nauwelijks budget. Er waren vele oorzaken van ondervoeding bekend, zoals: armoede, onwetendheid, slechte sanitaire voorzieningen en vervuild drinkwater.
Volgens Sternin waren al die oorzaken ‘TBU’: True But Useless. De miljoenen kinderen konden niet wachten totdat die problemen opgelost zouden zijn; en hij kon die oorzaken niet wegnemen. Daarom besloot Sternin iets anders te doen: hij ging naar een dorp op het platteland en ontmoette daar de moeders. Hij vroeg hen te helpen door alle kinderen in hun dorp te wegen en te meten. De resultaten waren opvallend: toen hij vroeg naar uitzonderingen bleken er ook kinderen te zijn die groter en gezonder waren dan de anderen.
Sternins idee was om te zoeken naar de bright spots, de uitzonderingen op het probleem: gedrag van mensen dat betere resultaten oplevert dan gedrag van anderen. Hij ontdekte dat de moeders van de kinderen die het beter deden hun kinderen meerdere maaltijden per dag gaven (verdeeld over kleinere porties). De moeders van de gezondere kinderen lieten hen bovendien niet alleen eten, maar bleven erbij zitten om te helpen. Verder mengden die moeders krabbetjes en garnalen uit de rijstvelden door hun eten (dit werd normaal gesproken alleen aan volwassenen gegeven) en mengden ze ook de groene uitlopers van zoete aardappels door hun eten (dit werd alleen door arme mensen gegeten). Sternin zag erop toe dat de oplossing uit het land zelf kwam. Hij nodigde de moeders uit elkaar te helpen hun oplossingen te verspreiden naar andere dorpen. Het resultaat was enorm: binnen zes maanden was 65 procent van de kinderen beter gevoed en dat bleef ook zo. Het programma bereikte 2,2 miljoen mensen in 265 dorpen in Vietnam. Wat opmerkelijk is aan dit verhaal is dat Sternin geen expert was en de antwoorden op het probleem van de ondervoeding niet had toen hij begon. Maar hij had wel een groot vertrouwen in de kracht van het vinden van positieve uitzonderingen en liet de expertise waar hij hoorde: bij de moeders (Heath & Heath, 2010).
Uit: Beterweters. Bannink & den Haan, 2016
Comments