Er is weinig onderzoek gedaan naar wat de tevredenheid van patiënten over zorgverleners vergroot. Koekkoek et al. (2009) interviewden in hun onderzoek naar ‘moeilijke patiënten’ 21 personen, die volgens behandelaars te boek staan als ‘moeilijke, niet-psychotische patiënten’. Voorop stond dat groep ‘moeilijke patiënten’ zichzelf meestal niet zo moeilijk vond. Zij stelden wel dat een gebrek aan erkenning van de behandelaar ertoe kan leiden dat zij het de behandelaar moeilijk kunnen maken. Een gebrek aan erkenning was in dit verband de indruk als patiënt of ‘ziekte-eenheid’ te worden behandeld, dus in termen van ‘ziek’ of ‘niet-ziek’ persoon, in plaats van als consument, klant of mens. De verklaring die deze patiënten gaven voor het gebrek aan erkenning bleek vooral samen te hangen met de afwezigheid van overeenstemming tussen de patiënt en de behandelaar, over de verwachtingen en het doel van het behandelcontact.
Samengevat: patiënten noemen juist de behandelaars beterweters als zij in de volgende categorieën vallen: behandelaars die geen erkenning geven en niet naar hen luisteren; behandelaars die weinig tijd uittrekken of dominant klinken; behandelaars die de patiënt als ziekte in plaats van als persoon zien, en als er geen overeenstemming is tussen de patiënt en de behandelaar over de verwachtingen en het doel van de behandeling. Deze beterweters worden beschreven in het boek 'Beterweters' van Bannink & den Haan (2016).
Yorumlar